Het kan ook in het kort.
Je had een grijs shirt en een spijkerbroek aan die eerste avond, ik een zomerjurk, en we hadden het over het werk, muziek, Pixar-films, hoelang Hyves nog zou bestaan, en of we nou atheïsten of agnosten waren.
De eerste keer dat we bij je oma waren, pakte ze in de keuken je moeder bij haar schouders. En alsof wij niet drie meter verderop met gemak konden meeluisteren, boven onze thee in kopjes met bloemmotief, zei ze: Amber is een lieverd. Ik heb het gevoel dat ik haar al heel lang ken.
We hadden woorden in de nacht dat Mark Tuitert goud won in Vancouver. Je was met vrienden naar een optreden en zou daarna thuis slapen. Ik wilde dat je toch naar mij kwam. Ik had een rotdag gehad. Je hield vol, uit stugheid, omdat je vond dat je niet kon toegeven.
Je zette Such Great Heights van Iron & Wine voor me op een usb-stick en ik luisterde er wekenlang naar.
We zaten op Lowlands op de heuvel, langzaam werd het steeds donkerder, de regen tikte op onze stoplichtgekleurde poncho’s en Massive Attack speelde dat liedje uit die reclame.
Je luisterde als ik oefende. Ik weet nog hoe je keek toen ik het zei, op onze tweede date: ik speel de cello. De cello? Oneindige verbazing in je oneindige ogen. Alsof ik zei dat ik astronaut was, dat ik het Guggenheim ontworpen had, dat ik elke woensdagavond tussen zeven en acht met dolfijnen zwom.
Ik was eerder weekenden in je nieuwe huis dan jij. Je ging nog elk weekend naar je ouders, dus je wist niet hoe de zaterdagochtend eruit zag vanaf achttien hoog. De eerste keer dat je bleef, ergens in de lente, werden we samen wakker, de zon kwam hard en rood op en ik zei: zo dus. Daarna bleef je vaker.
Je was er toen ik die erge griep had. Je pakte een pan en ik gaf erin over. Je las De Kleine Prins voor tot ik in slaap viel.
We hadden een afspeellijst met honderden liedjes die op shuffle werden afgespeeld in de slaapkamer, en die we gebruikten als wekker. Een ervan was dat bekende nummer van James Brown. Het leek ons grappig om op een dag wakker te worden met ‘Wooo! I feel good, tananananana’, maar de shuffle-functie zette hem nooit vooraan.
Ik hield het meest van je als het leven dat het minst deed.
Ik hield het meest van je als het leven dat ook deed.