Honderd keer honderd
In de laatste honderd dagen van 2010 (van 23 september tot 31 december) publiceerde ik elke dag een stukje van precies honderd woorden over een dierbaar album. Het doel was niet te vertellen waarom een album goed is, maar waarom het voor mij persoonlijk een bijzonder album is. Dat werd soms een jeugdherinnering, soms een anekdote, soms de beschrijving van een specifiek gevoel – en vaak iets tussen die dingen in.
Uitgeverij De Arbeiderspers maakte er in 2011 een e-book van. Dat kun je hier downloaden. De Spotify-playlist vind je hier.
The National – Boxer
Let me come overI can waste your time
I’m bored
Invite me to the war every night of the summer
Negenennegentig keer beschreef ik een album en waarom het bij een stukje van mijn leven paste, klein of groot, beduidend of slechts een detail. Langs jeugd, werk, familie, relaties, vriendschap, jaren, seizoenen, leven en dood. De onderwerpen waren dankbaar, de stukjes dierbaar, omdat ze me de kans gaven beknopte memoirs te schrijven aan de hand van muziek. Het slotstuk, de honderdste, is voor het meest dierbare album van allemaal. Boxer van The National stroomt door mijn aderen, kijkt over mijn schouder en wacht op de hoek van elke straat. Hij is er altijd, zoals muziek er altijd hoort te zijn.
Stars – In Our Bedroom After The War
We stalked the streets like animalsAnd danced as windows shattered
For the island, for the thrill of it
For everything that mattered
Lang geleden bezocht ik een wedstrijd van Feyenoord in de Champions League, met mijn vader. Ik was voor Feyenoord omdat niemand in mijn klas voor Feyenoord was. Ze speelden tegen Lazio Roma. Naarmate we dichterbij Rotterdam kwamen, stroomde de trein steeds voller met twintigers en dertigers in zwarte bomberjacks. Ze zongen liedjes toen we er bijna waren. Op de brug, tussen het perron en het stadion, waren ze één driftig voortbewegende kracht, een slordig bij elkaar gezocht leger op weg naar een bloederige strijd met buitenlandse troepen. Tijdens de wedstrijd gebeurde er uiteindelijk erg weinig. Er werd niet eens gescoord.
Frightened Rabbit – The Midnight Organ Fight
I might never catch a mouseAnd present it in my mouth
And make you feel you’re with someone
Who deserves to be with you
Toen mijn zusje en ik klein waren, werden we omringd door huisdieren. We hadden een kat die plukje heette omdat hij een wit plukje haar had en twee konijnen en een cavia, in een hok in de tuin. Daar zat eens een wespennest in. Mijn vader moest met zo’n imkerpak de tuin in om het weg te halen. Onze kat ving wel muizen, maar at ze niet op. Ze bleven op de deurmat liggen als speeltjes uit de dierenwinkel. Toen hij wegliep, maakten wij urenlang propjes van velletjes papier. Daar kon hij dan mee spelen als hij terug kwam.
Thomas Newman – American Beauty
You have no idea what I’m talking about, I’m sure.But don’t worry.
You will someday.
Een collega vertelde mij eens van de dag dat ze American Beauty zag. Die dag werd kanker bij haar geconstateerd. Ter afleiding zou ze samen met een vriendin naar de film en daarna stappen. Maar ze zagen American Beauty, met het ronddwarrelende zakje en de onderliggende boodschap van vergankelijke levens, en konden daarna niet meer zomaar gaan ‘stappen’. Ik luisterde naar die immer lachende vrouw, die diep in de afgrond had gekeken maar inmiddels genezen was. De volgende dag nam ik de dvd voor haar mee. ‘Wat lief’, zei ze. ‘Ach’, zei ik. ‘Hij kost tegenwoordig maar zes euro.’
Bill Callahan – Sometimes I Wish We Were An Eagle
I started out in search ofOrdinary things
How much of a tree
Bends in the wind
Er waren meerdere routes om naar school te fietsen, maar de route met de meeste bochten was mijn favoriet. Hoe meer bochten, hoe meer je binnendoor ging en hoe meer je dus afsneed. Achter de bushalte langs, een stukje door de Molenwijk, het park in. De houten brug kon soms glad zijn. Daarna een andere wijk in, vlakbij het winkelcentrum. In die wijk was het erg stil. Ik vroeg me daar vaak af wie die mensen waren, wiens rode Peugeot ik altijd zag staan en wiens avondeten ik soms rook als ik ‘s middags terugfietste, maar ik zag ze nooit.
Eels – Beautiful Freak
Hard to look the other wayWhile the world passes me by
And everyone is trying to bum me out
Ik werkte een tijd bij de outletstore van de Free Record Shop, de Bravo. Op de plastic tasjes zat in de ‘o’ van Bravo een breed lachende smilie. Bravo geeft het bijna kado, stond ernaast. We hadden cd’s en dvd’s, twee voor vijftien, maar ook rommel in alle soorten en maten, op pallets. Er waren dagen dat we over de hele dag een omzet van tachtig euro draaiden. De mooiste dagen waren die waarop grote kartonnen dozen binnenkwamen met alle cd’s waarvan het hoesje was kwijtgeraakt in andere filialen. Zo kwam ik aan Beautiful Freak, zonder doosje, voor één euro.
Dan Le Sac vs. Scroobius Pip – Angles
The last time I sent down a messageYou nailed it to the cross
So I figured I’d just leave you to it
Let you be your own boss
Op eerste kerstdag was het wit en sneed mijn vader de kerststol. Mijn moeder vertelde van de voorganger van de kerk. Niet onze kerk, een kerk. Hij gleed uit bij het sneeuwruimen voor de ingang, viel met zijn hoofd op een fietsenstalling en was dood. Bij de kerk keek ik even naast de deur, zocht een spoor van de gevallen man. Het was deze kerk niet, dat wist ik wel, maar toch. Verder dacht ik na. Of er een god was en waarom die sneeuwruimende man dan gevallen was. Het kostte me de grootste moeite dat bij elkaar te krijgen.
The Beatles – 1967-1970
Penny LaneIs in my ears and in my eyes
There beneath the blue suburban skies
De dag voor kerst was de drukste van het jaar. Dan was het lastig mezelf door de smalle paadjes van onze winkel te wurmen, tussen alle klanten door. Allemaal klampten ze je aan in hun zoektocht naar het juiste cadeautje. Ze vroegen – van een klein briefje voorlezend – waar ze Lord Of The Rings konden vinden, of welk album van André Rieu nu de nieuwste was. Wat we draaiden, was een lastige keuze. Kerstliedjes waren te afgezaagd, want we waren tenslotte wel een muziekwinkel. The Beatles dus, het rode of het blauwe album. Ik hoorde het liefst de blauwe.
The Frames – Set List
Close your eyesCount to three
Make a wish
De eerste keer dat ik naar een concert van The Frames ging, zat ik op het balkon van Paradiso. De albums hadden mij de indruk gegeven dat het rustige muziek was, muziek om bij te zitten. Dat was niet zo. De band was enthousiast, beweeglijk. Het rockte. De staande mensen deden mee. Vanaf het balkon was je niet alleen aanschouwer van de band, maar aanschouwer van de band met zijn publiek. Bij alle keren dat is sindsdien bij die charmante, Ierse rockband ben geweest, stond ik. Staande mensen hebben vaak gelijk en al helemaal als het over The Frames gaat.
Tom McRae – Tom McRae
Listening to the musicThat reminds you
You used to be young
You used to be young
Ik heb er vijf maanden stage gelopen, maar kan me hooguit drie dagen voor de geest halen. Een computerbedrijfje was het. Ze deden reparaties, maar ze verkochten ook allerlei onderdelen. Een van de eigenaren wist elke week kaartjes voor de liveshows van Idols te regelen, waardoor er altijd jongetjes van zestien over de drempel stapten om die kaartjes op te halen en de geaardheid van de overgebleven kandidaten te bespreken. Ze kochten nooit een moederbord of een geluidskaart. Een keer nam die eigenaar me mee naar een vriend, die in een restaurant werkte. Ik kreeg erg lekkere carpaccio van hem.