Hoe vaak zag ik Hans Breukhoven in mijn tijd bij Free Record Shop? Er zijn in elk geval drie momenten die mijn geheugen me nu toestaan. Eén keer was op het traditionele jaarfeest, op een locatie ergens in Nederland, waar alle medewerkers (we heetten ‘samenwerkers’ in het Free-lexicon) met bussen naartoe gereden werden. Er was gratis eten en drinken, er traden artiesten op. Er werd niet beknibbeld. Hans en Vanessa waren er ook.

Een andere keer was bij de opening van een nieuw filiaal, aan de Laat in het centrum van Alkmaar. Begin 2004. Hij was er altijd bij als een nieuwe winkel de deuren opende, en dan wilde hij de eerste klant zijn. Dus hij kocht iets, betaalde met een twintigje en schreef er iets op. ‘Wat een mooie winkel is het geworden’, zoiets. ‘Veel succes, liefs Hans’. Dat briefje hing jarenlang ingelijst in de achterruimte.

De stroom viel eens uit op heel station Haarlem, terwijl ik daar in de FRS-kiosk stond. Dit was ruim een jaar voordat ik naar het Alkmaarse filiaal ging, schat ik. Alles donker. De stereo deed het nog wel, dus ik draaide Mag het licht uit van De Dijk op repeat. Het was een heel rare ochtend. Na een uurtje sprong alles weer aan – en dat was het moment dat Hans zomaar het winkeltje binnen kwam lopen. Het moet puur toeval geweest zijn, dat kan niet anders, maar het heeft altijd een beetje gevoeld alsof ik aan een vreemd soort stresstest was onderworpen door mijn eerste baas.

Het leven en de jaren denderden eroverheen. Ik ging andere dingen doen. De Free Record Shop ging failliet. Cd’s verkochten niet meer. Hans Breukhoven kreeg alvleesklierkanker.

In een Facebook-groep voor mensen die ‘ooit bij de Free gewerkt hebben’ liet hij in maart nog een bericht achter. Hij richtte zich tot zijn “lieve ex-samenwerkers”. Velen van hen hadden hem na het nieuws over zijn ziekte een kaartje gestuurd. Dat deed hem goed. Hij schreef: “Ik denk dat ook juist door al de aandacht ik de kracht heb om dit ‘klote’ gevecht te strijden met de 100% positieve overtuiging dat ik zal genezen”.

Dat deed me denken aan de winkels. Want als iets de aanmoedigingen vanuit het hoofdkantoor in Capelle aan den IJssel kenmerkte, de dagelijkse updates en de gestencilde nieuwsbrieven, dan was dat het: het kán, het gaat ons lukken, schouders eronder, overal liggen kansen. Dat werk.

Hij schreef in maart ook: “Ik heb alle statistieken al verslagen, want had eigenlijk allang dood moeten zijn, maar nee hoor, ik blijf doorgaan en zodra ik genezen ben geven we weer een ouderwets FREE feest.”