De eerste keer dat ik een boek van Johan Harstad las, was eind mei 2009. Ik was naar een verjaardag geweest in Heerhugowaard en wilde daarna nog naar iets anders zaterdagavondigs in Utrecht, en in de trein sloeg ik Buzz Aldrin, waar ben je gebleven? open. (Ik zette dat ook op Twitter geloof ik, dat ik in dat boek begon, want dat was hoe we toen Twitter gebruikten.)

Later zei ik weleens dat dat boek er mede aan aan had bijgedragen dat ik zelf wilde schrijven. De taal was zo origineel; ik wist daarvoor niet dat het kón, zo. Ik las ook Hässelby, waanzinnig in elke zin van het woord maar uiteindelijk minder indrukwekkend, zijn young adult-boek Darlah: 172 uur op de maan en zijn verhalenbundel Ambulance. Die laatste is geschreven vóór Buzz Aldrin, maar je kunt al zien hoe hij zijn stijl aan het ontwikkelen is: fijnzinnige metaforen, lange zinnen met veel komma’s en veel gevoel voor originele ontmoetingen en relaties tussen mensen.

Komende lente komt zijn nieuwe roman uit, Max, Micha & het Tet-offensief. Het kan niet anders dan zijn magnum opus zijn, afgaande op de voortekenen. Het heeft 1184 pagina’s (elfhonderdvierentachtig!) en omspant meerdere decennia. In zijn thuisland Noorwegen is Harstads derde roman lovend ontvangen en op Goodreads heeft hij een gemiddelde van 4,5 van de 5 sterren. Uitgeverij Podium stuurde me een voorproefje op, zestig pagina’s ergens uit het begin van het boek, en ja: het was weer als eind mei 2009.