Hoeveel concerten ziet de Lowlandsbezoeker nog van begin tot eind? Het is tenslotte het ultieme festival van de zapcultuur – waar je ook bent, er zijn altijd tien andere dingen te doen. Hoogtepunten komen niet langer in hele concerten, maar in enkele momenten, die een concert lang kunnen voortduren, maar ook één nummer, of één seconde. Daarom: Lowlands 2011 in vijf momenten. Mijn momenten, want een ander kan weer langs heel andere kanalen gezapt zijn.

Saai, hoor
Bij James Blake loopt zaterdag een meisje de tent uit. “Saai hoor, heel saai”, zegt ze tegen een bekende, maar ze lacht erbij om duidelijk te maken met welk vooroordeel ze speelt. De ongewone mix van pianoballads, elektronica en minimal house loopt over van de hipheid, maar het is een dunne lijn tussen saai en vernieuwend. De Bravo is ook zonder het meisje ramvol en op de begintonen van ’Limit To Your Love’ wordt uitbundig gereageerd. Maar hoe dient er te worden gedanst op deze muziek? Als in de slow motion van een houseparty, misschien. Dat proberen enkele bezoekers. James Blake liet zien dat hip en vernieuwend net zo goed onhandig en bevreemdend kunnen zijn.

Invalshoek
Het is een hele opgave indruk te maken vanuit de Charlie, Lowlands’ kleine podium in het hoekje van het terrein dat meestal het decor vormt voor de kleine, beginnende bandjes die erop wachten ontdekt te worden. Krijg dat maar eens voor elkaar, zo in de schaduw van hoofdtent Alpha, vlak naast een dranktent en grotendeels niet overdekt – en dus gevoeliger voor omgevingsgeluid. Dit weekend slaagde alleen Other Lives (zondag) erin een blijvende indruk te maken. Het tweede album Tamer Animals is pas uit, maar hier stond een volwassen band met wonderschone liedjes die dat hoekje van het terrein snel gaan ontgroeien.

Pottenkijkers
Het ontbrak bij veel van de optredens aan een smoel. Waar gaat het publiek je aan onthouden, aangenomen dat ze je dit weekend voor het eerst zien? Een vraag waar veel bands geen passend antwoord op hadden. Dat een persoonlijkheid en een dosis humor belangrijke elementen kunnen zijn, leek Seasick Steve zich wél te beseffen. Misschien komt die wijsheid met de jaren; Steve is inmiddels zeventig. Als hij is aanbeland bij het punt in de set waarbij hij normaal gesproken een mooi meisje het podium op neemt voor een liefdesliedje, durft hij niet. Het podium van de Grolsch is te hoog, zegt hij. Dus gaat hij zitten, met een biertje, en wacht hij tot er eentje naar hem toe komt klimmen. Dat gebeurt, waarna de Amerikaan vertelt dat hij een romantisch liedje gaat zingen waarbij het eigenlijk de bedoeling is dat ze met z’n tweetjes zijn, afgezonderd, zonder al die pottenkijkers. Het nummer begint, het wordt herkend, en mensen klappen. Dan: “Shut up, I’m trying to be romantic. And you’re not even supposed to be here.”

Evenwichtig
Hoewel er veel nieuws te ontdekken viel op deze negentiende editie van Lowlands, was het optreden van Arctic Monkeys een feest van herkenning. Vooral het tweede gedeelte van de setlist is een evenwichtige mix van nieuwe nummers en oude hits. Bij hun eerste komst naar de Flevopolder (2006) hadden ze enkel de gehypete debuutplaat onder de armen en twee jaar geleden lag het gewicht te veel op het toen net uitgekomen derde album Humbug. Nu, met vier albums en de metamorfose van frontman Alex Turner van verlegen, verveeld jongetje naar een volwassen man met zelfvertrouwen, zijn de Monkeys in balans. Grootste geluksmoment: band en publiek vinden elkaar tijdens ’I Bet You Look Good On The Dancefloor’.

Hijskraan
“Let’s do festival things together”, zegt Guy Garvey, frontman van Elbow, zaterdagavond in de Alpha. Op wonderschone uitvoeringen van onder meer ’The Birds’ en ’Weather To Fly’ zijn we dan al getrakteerd. Enkele momenten later begint een liefdesliedje over een man in een hijskraan, op onoverbrugbare hoogte boven alles wat hem lief is. Als de vlak daarvoor het podium opgeroepen violisten zich laten gelden, is duidelijk: veel mooier dan ’Loneliness Of A Tower Crane Driver’ wordt het niet. Vanavond niet, en nooit niet.