Sinds kort kijk ik weer regelmatig naar Match of the Day bij de BBC, zoals ik vroeger deed. Het is een heerlijk programma, waarschijnlijk het beste sportprogramma dat ik ken. Niet alleen vanwege het onderwerp – de Engelse competitie is spannend en hoogstaand – maar ook omdat het een feest van de Engelse taal is.

Ik word al vrolijk van de nostalgische openingstune, die dit seizoen, vanwege het vijftigjarig bestaan van MOTD, vergezeld gaat van oude fragmenten. We zien legende George Best scoren, we zien Gascoigne toen hij nog in goeden doen was, en doelpuntenmakers die juichen zoals ze dat vroeger deden: de armen zover mogelijk de lucht in. Er zit ook een heerlijk stukje wedstrijdverslag in waarin de legendarische commentator Barry Davies na een wondergoal extatisch roept: “Look at his face! Just look at his face!” Bij de tweede keer “his” slaat z’n stem over van enthousiasme.

Ook van dit seizoen, dat nu vier wedstrijden onderweg is, geniet ik. Van de wedstrijden, de post match interviews en van presentator Gary Lineker met zijn analisten in de studio, die de juiste combinatie van deskundigheid en humor hebben.

Maar ook van de taal die langskomt: twee weken geleden was bij een speler die werd neergehaald en geen strafschop kreeg een “smile of frustration” te zien, zei de commentator. Je weet meteen wat bedoeld wordt, en bent een beetje jaloers op een taal die met zo’n simpele uitdrukking zo specifiek kan zijn. En gisteren scoorde Alexis Sanchez voor Arsenal tegen Manchester City met een prachtige volley. “That was a finish and a half”, zei de commentator.

Oh, Engels voetbal.