22 november 2017

Intocht

Een observatie

In het weekend hadden we een tweeling van 3,5 jaar oud te logeren. Verstijfd stonden ze zaterdagochtend op een metertje afstand naar hun schoenen te kijken: er zat iets in. En er lagen pepernoten naast. We zeiden ze dat Sinterklaas die dag aan zou komen, maar dat er klaarblijkelijk al Pietjes vooruitgestuurd waren. Met die […]

In het weekend hadden we een tweeling van 3,5 jaar oud te logeren. Verstijfd stonden ze zaterdagochtend op een metertje afstand naar hun schoenen te kijken: er zat iets in. En er lagen pepernoten naast.

We zeiden ze dat Sinterklaas die dag aan zou komen, maar dat er klaarblijkelijk al Pietjes vooruitgestuurd waren. Met die lezing namen ze genoegen. Terwijl de eerste verbazing wegebte en ze aan de pepernoten begonnen, herinnerde ik me de gelukzalige spanning die ik vroeger voelde op zo’n moment: dat je beneden komt en er iets in je schoen is achtergelaten. Dat er terwijl je sliep iets gebeurd is.

We ontbeten, speelden een spelletje waarbij ze een stoffen bal door een hoepel moesten gooien en gingen naar de kinderboerderij. Toen we weer thuis kwamen stond de intocht al op het punt van beginnen, maar we moesten ook nog lunchen. Ik pauzeerde Dieuwertje Blok voor ze kon overschakelen naar verslaggever Jeroen Kramer op de kade van Dokkum.

Dat de stoomboot pas weer koers zette richting het haventje toen zij hun poffertjes met blauwe bessen op hadden, wekte geen argwaan bij de 3,5-jarigen. Het was niet raar. Dat er mannen aan boord waren in normale kleding, die daarna met mysterieuze koffertjes en kordate pas Nederland binnenbeenden, ook niet. Of dat elke Piet een ander kleurtje had. Kinderen geloven in de wereld zoals die ze gepresenteerd wordt.