Een ontluisterend en ijzersterk psychologisch portret. […] Wat een debuut

– Juryrapport Dioraphte Jongerenliteratuur Prijs

Vier vrienden moeten in één week hun zorgeloze jeugd herzien

Op een zondagochtend komt de 25-jarige student Johan met de trein aan in zijn geboortedorp in West-Friesland. Hij keert terug omdat Joey, een van zijn vier jeugdvrienden, de avond daarvoor volkomen onverwacht zelfmoord heeft gepleegd. In de week tussen zijn dood en de begrafenis proberen de jongens antwoorden te vinden op de vraag waarom hun vriend een einde aan zijn leven maakte en wat dat betekent voor hun eigen levens.

Over het boek

Begin 2010 deed ik mee aan een columnwedstrijd bij nrc.next: de krant zou twee weken lang elke dag een lezersbijdrage plaatsen op pagina 2, de plek waar Aaf Brandt Corstius normaal stond. Ik stuurde een column in, die uitgekozen werd.

Daarop vroeg een uitgeverij me of ik ook plannen had voor een boek. Die had ik niet, geen concrete in elk geval, maar ik liep wel al een tijdje rond met een idee: een groep jongens groeit samen op, en net als een van hen verhuisd is om ergens anders een volwassen leven op te bouwen moet hij halsoverkop terug. De zelfmoord van een van de vrienden dwingt hem en de anderen de vraag te stellen wat die vriendschap als tieners waard was.

Ik schreef het eerste deel onder begeleiding van het literair agentschap van Paul Sebes, van wie ik kort ervoor eens een lezing op de Universiteit van Utrecht bezocht had. In december 2010 tekende ik een contract bij uitgeverij De Arbeiderspers.

Een uur en achttien minuten verscheen op 7 oktober 2011. Het werd genomineerd voor zowel de publieks- als de juryprijs van de Dioraphte Jongerenliteratuur Prijs 2012 en leidde tot een nominatie voor de Rabobank Cultuurprijs 2014, die iedere twee jaar wordt uitgereikt aan een kunstenaar of een groep kunstenaars die zich in bijzondere mate heeft onderscheiden. Het boek wordt nog steeds relatief veel gelezen op middelbare scholen.

Miin moeder komt ’s avonds de logeerkamer binnen en zet thee voor me neer. Op een schoteltje. Ze zegt niets.
    ‘Mam?’ vraag ik als ze weer naar beneden wil lopen. Ze draait zich om, een hand op de klink van mijn kamerdeur. Ze zegt niets, kijkt me alleen aan en wacht op wat ik ga zeggen.
    ‘Bedankt.’
    ‘Waarvoor, lieverd? vraagt ze.
    ‘Dat weet ik niet,’ hoor ik mezelf zeggen.
    Ik denk er even aan hoe vaak ze de zinnen die ze aan mij richt afsluit met ‘lieverd’. Zo moet het zijn om kinderen te hebben. Lieverd, onvoorwaardelijk.
    Ik zeg na een korte stilte: ‘Dat ik hier weer even mag zijn.’
    Haar hand glijdt van de deurklink. Ze staat daar, ik
lees mijn verdriet in haar ogen. Meer moeder dan nu kan ze nooit worden.
    Ze knikt, heel zachtjes.
    ‘Probeer straks maar wat te slapen.’
    Ik knik terug, en kijk dan naar mijn thee.
    ‘Heb je er suiker in gedaan?’ vraag ik.
    Natuurlijk heeft ze er suiker in gedaan.

61

Zantinghs stijl is krachtig, suggestief, soms wat stug en introvert, alsof er nog een wereld schuilgaat achter alles wat
niet uitgesproken wordt.

– De Volkskrant

Bovendien kan Zantingh beklijvende scènes schetsen, zonder dat het hem een greintje moeite schijnt te kosten. (pdf)
– De Morgen

Ingehouden, klein, maar niet aanstellerig. […] Alles wat in dit boek gebeurt, is levensecht.

– Literair Nederland

Met heel weinig woorden zegt Zantingh heel veel. Stijl en inhoud harmoniëren perfect.

– Juryrapport Dioraphte Jongerenliteratuur Prijs

Playlist

Bestellen

Een uur en achttien minuten is inmiddels zo’n twaalf jaar oud en niet meer overal te koop (hoewel er hier en daar nog wel tweedehands exemplaren te vinden zijn). Zelf heb ik nog wel wat exemplaren liggen. Bestel het boek bij mij via e-mail, dan neem ik snel contact met je op.