Ik schudde mijn trainer de hand. Maakte even een praatje met hem. Hij was al enige weken bezig met de voorbereiding op het nieuwe seizoen, ik was er nu voor het eerst. En niet om me alsnog bij de selectie aan te sluiten, zoals ik vele seizoenen gedaan heb. Ik was er om mijn pak, trainingspak en tas in te leveren. Ik woon en studeer inmiddels 100 kilometer van de club waar ik sinds mijn achtste voetbal en kan het niet meer opbrengen om minimaal eens per week te komen trainen. Maar die goede redenen was ik even vergeten.

We stonden aan de rand van het trainingsveld. Het was groen, zo groen als het alleen aan het begin van een seizoen kan zijn. Het rook naar voetbal. De eerste jongens kwamen de kleedkamer uit, raakten het veld even aan. Iemand knielde en deed zijn veters wat strakker. Anderen kwamen net aanfietsen. Ze begroetten me, ze herkenden me. Ik ben hier geboren en getogen.

Bij de uitgang kwam ik mijn vrienden tegen, één voor één kwamen ze aanrijden. Ik sprak met ze, over voetbal en over andere dingen. Eén van hen vroeg ‘wat brengt jou hier eigenlijk?’, een vraag die mij nog nooit eerder gesteld was op het complex van KSV. Mijn club. Ik stapte op mijn fiets en fietste de vierhonderd meter van mijn club naar mijn ouderlijk huis.

Op de terugweg kwam ik langs een groep jongetjes. Ze zagen me en één van hen vroeg ‘Jij speelt toch in KSV 1?’ Ik had hem graag uitgelegd dat ik dat eens wel deed, maar dat dat nu niet meer zo was. Dat ik zojuist mijn tas en pak had ingeleverd. Het gras nog had geroken, mijn vrienden weer had gezien en wist dat ik dat allemaal heel erg ging missen. Maar dat deed ik niet. Ik zei “Ja”.