Flip speelt de eerste vier akkoorden alsof hij ze van zijn gitaar af probeert te vegen, laat de snaren doortrillen onder zijn vingers en steekt daarna zijn hand de lucht in. Hij wacht af. Hij geeft ze de tijd. Maar het duurt niet langer dan een seconde voor de zaal het nummer herkent. De mix van gejoel en applaus rolt van voor naar achter. Er gaan handen de lucht in.
Jasper pakt de halflege fles witte wijn van het drumpodium en zet hem aan zijn mond. Flip buigt naar de microfoon, wacht tot hij weer boven het zaalgeluid uit kan komen en zegt dan: ‘Jullie waren geweldig. Dit is ons laatste nummer. Dit is Black Feathers.’
Dan stijgt een nieuwe golf geluid op uit de zaal. Hoger, steeds hoger. Harder, steeds harder. Het davert en giert. Het podium trilt mee. Ik denk niet dat ik het eerder zo heb gehoord.

Lees meer

Amber

door | 4 september 2016 | Een fragment

Het kan ook in het kort. Je had een grijs shirt en een spijkerbroek aan die eerste avond, ik een zomerjurk, en we hadden het over het werk, muziek, Pixar-films, hoelang Hyves nog zou bestaan, en of we nou atheïsten of agnosten waren. De eerste keer dat we bij je oma...

Toeristisch verslag

door | 4 juli 2014 | Een fragment

De afgelopen week liep ik alle opmerkingen door die de persklaarmaker had bij mijn tweede roman (De eerste maandag van de maand, verschijnt 9 september). Er was één pagina zonder correcties, op alle andere had ze wel iets gevonden wat beter kon. De verbeteringen en...

Steentje

door | 14 september 2011 | Een fragment

De eerste begrafenis waar ik bij was, was die van mijn opa. Hij overleed aan een hartstilstand. Ik was vijf, misschien zes. Ik zat in de woonkamer toen mijn vader gebeld werd. Het was een zondag en ik was net gevallen bij het buiten spelen. We hadden rondjes gerend...