Flip speelt de eerste vier akkoorden alsof hij ze van zijn gitaar af probeert te vegen, laat de snaren doortrillen onder zijn vingers en steekt daarna zijn hand de lucht in. Hij wacht af. Hij geeft ze de tijd. Maar het duurt niet langer dan een seconde voor de zaal het nummer herkent. De mix van gejoel en applaus rolt van voor naar achter. Er gaan handen de lucht in.
Jasper pakt de halflege fles witte wijn van het drumpodium en zet hem aan zijn mond. Flip buigt naar de microfoon, wacht tot hij weer boven het zaalgeluid uit kan komen en zegt dan: ‘Jullie waren geweldig. Dit is ons laatste nummer. Dit is Black Feathers.’
Dan stijgt een nieuwe golf geluid op uit de zaal. Hoger, steeds hoger. Harder, steeds harder. Het davert en giert. Het podium trilt mee. Ik denk niet dat ik het eerder zo heb gehoord.

(Hier meer over mijn volgende roman, die volgend jaar verschijnt.)