Mijn boek was een maand uit en ik ging hardlopen. Ik dacht aan Quentin, een personage uit mijn boek, die ook hardloopt, en daarna dacht ik aan iets anders, ik weet niet meer wat.

Daar liep ik, door de stad, langs de singel, en overal waren mensen. Allemaal waren ze naar buiten gekomen, de eerste mooie zaterdag van de maand. Ik wilde iedereen zijn: de jongen en het meisje op het terras van het Ledig Erf, de vriendengroepen in het gras van Lepelenburg, de mensen die een goede plek hadden langs het water in het Griftpark.

En ook weer niet. Want ík liep daardoorheen, ook ik was de lente, ook ik bewoog me door die zaterdag. Ik wilde ze zijn omdat ik ze zag, en door ze te zien wás ik ze ook een beetje.

Een man stond bij een auto te hannesen met twee onderdelen van een kinderstoeltje die maar niet in elkaar wilden klikken, maar een andere man stopte en hield de onderste helft stevig vast, zodat het wel ging, ze zeiden allebei niets, dat ding wel, namelijk ‘klik’, en toen werd de voorbijganger gewoon weer een voorbijganger.

Die mannen wilde ik ook zijn. De vanzelfsprekendheid van een vreemde helpen maar dat niet hoeven te benoemen, en dan weer vertrekken.

Ik moest denken aan een zin uit een recensie van mijn boek. Het is een pleidooi voor het goed om je heen blijven kijken.

Het is misschien wel het mooiste wat er tot nu toe over gezegd is. Omdat ik dat er ook mee bedoelde. Niet als iets wat het plot drijft, niet iets wat op de achterflap moest. Maar iets wat er steeds bij aanwezig zou zijn zonder het te benoemen. Het plot is die jongen die op zaterdagmiddag door de stad rent en wat daaronder ligt is het beeld van al die mensen die buiten zijn, die elkaar opmerken en aanvullen, en als je naar links kijkt is er een autostoeltje dat heel mooi in elkaar klikt.