Van Baantjer leerde ik dat er grachten zijn in Amsterdam, en hoeren. Hoe de verhoorkamer van een politiebureau eruit ziet en dat je er ramen hebt die aan één kant een spiegel zijn. Wat een motief is, en een alibi.

Dat het slachtoffer van een moord altijd een ‘klootzak’ was en dat Lowietje met zijn argeloze opmerkingen het merendeel van de zaken oploste zonder dat-ie het wist. En dat ze daarna de hele zaak nog een keer doorspraken bij De Cock thuis, terwijl zijn vrouw iets lekkers op tafel zette. En hoe, wanneer Amsterdam van boven gefilmd werd en de aftiteling eroverheen liep, te zien was dat in de hoofdstad geen huis er hetzelfde uit ziet.

Dat ik op vrijdagavond voor half negen gedoucht moest zijn, want daarna waren er chips, en cola, en begon die mondharmonica.

En ten slotte, vandaag pas, dat ook De Cock dood kan.