Ik ben in Berlijn, op het Berlin Festival. Er zijn podia neergezet tussen de overblijfselen van het slapende vliegveld van Tempelhof. Geel-rode tentdoeken tussen de grauwe tunnels en muren van lang geleden, bier en pizza op asfalt dat er nooit is neergelegd voor onze slippers. Ik moest denken aan een gedicht van Toon Hermans, over dat er mensen moeten zijn die mondharmonica spelen op puinhopen. Steeds als ik in Berlijn ben, denk ik: nergens meer dan hier wordt je eraan herinnerd dat de mens weer kan opkrabbelen na fouten.