Het was ochtend, ik liep naar beneden, zette koffie en draaide de verwarming naar negentien graden. Keek uit het raam. Het zonlicht viel in een strook op de huizen aan de overkant. Op Spotify koos ik een willekeurige afspeellijst, en het tweede liedje was Blackbird van The Beatles.

Precies op dat moment landde er een merel op ons terras. Ik bleef staan kijken terwijl het zwarte vogeltje heen en weer huppelde en hier en daar een korreltje aarde heen en weer gooide met zijn fel oranje snavel. Ik deed een stap dichterbij, stond nu bijna met mijn neus tegen het raam. De vogel schrok even en maakte een klein sprongetje, maar ging toen weer verder, want die korreltjes moesten nu eenmaal verplaatst worden.

Een kort moment stond ik te genieten van hoe het liedje en die merel zo toevallig samenvielen. Maar toen begon ik er alweer over na te denken. Hier zou ik een stukje over schrijven. Ik bedacht hoe ik de zon op de huizen aan de overkant kon beschrijven, en hoe de bewegingen van de vogel te vangen. Ik bedacht ook dat het einde van het stukje dat ik erover zou schrijven, zou moeten zijn dat de merel weer wegvloog toen het liedje af was. Twee minuut zeventien op het hout van ons dakterras, you were only waiting for this moment to arise, dat het gefluit in het Beatles-liedje zou wegsterven en, kijk, de vogel gaf er ook de brui aan.

Maar zo ging het niet. Gelukkig niet. Want een nieuw liedje begon en de merel bleef, en toen dacht ik: de waarheid voegt zich niet zomaar naar je stukjes, Peter. Blijf eerst maar gewoon eens kijken.