Hier zijn wat gedachten over, of gerelateerd aan, Teens of Denial van de Amerikaanse band Car Seat Headrest. Het is wat mij betreft het beste album van de eerste helft van 2016.
1. Ja, Radiohead heeft óók een nieuw album. Op de dag dat het verscheen, besloot ik weer eens mijn volledige aandacht te geven aan de eerste luisterbeurt. (Want wanneer doen we dat nog?) Dus ik ging gewoon zitten met mijn koptelefoon op en luisterde naar elk nummer. Het is hun beste album sinds In Rainbows uit 2007. Ik heb het idee dat sommige nummers zich nog steeds niet helemaal aan me hebben laten horen, ondanks dat ik er nu zo’n vijftien keer naar geluisterd heb. Dat er nog iets onder zit, iets wat zich nog liet laat uitpakken. A Moon Shaped Pool is onvoorstelbaar rijk en veelzijdig.
2. Maar Teens of Denial is dus nog iets beter. Of anders gezegd: het doet me meer. Dat kan ermee te maken hebben dat het een nieuwe band is, waar dus alles nog aan te ontdekken is. Vóór eind mei wist ik dus van niks, en nu is het er elke dag. Is dat niet mooi?
3. Ik moet bij die stem helemaal aan het begin (“What’s up guys? You are now listening to… Car Seat Headrest”) altijd denken aan Aubrey Plaza, April in Parks and Recreation.
4. Die dag, eind mei, zette ik het vierde nummer van het album op, omdat die een opvallende titel had. In (Joe Gets Kicked Out of School for Using) Drugs With Friends (But Says This Isn’t a Problem) zingt Will Toledo over de eerste en enige keer in zijn leven dat hij experimenteerde met psychedelische drugs, en de depressief makende uitwerking die het gebruik op hem had.
So there I was, just another shitbag civilian
Afraid of the cops when I was outside
Afraid of my friends when I was inside
5. Dat gedeelte van het liedje is slechts een van de vele momenten waarop het wéér een nieuwe richting inslaat. Het duurde even voor ik doorhad hoe ‘Drugs With Friends’ in elkaar stak. Zo is het de afgelopen weken met bijna elk nummer van het album gegaan. Want allemaal gaan ze de eerste twee, drie luisterbeurten schuil achter geluidsmuurtjes, zoals de introverte Toledo me iemand lijkt die zich op feestjes verschuilt achter zijn donkere haar en neergeslagen blik. Maar op een bepaald moment, en dat is voor elk liedje op dit album weer anders, kijkt hij je zomaar aan, en dan is het rechtstreeks, en dan kun je er niet aan ontkomen.
Dat had ik gisteren pas, toen ik buiten liep, met het twaalf minuten durende The Ballad of Costa Concordia. God, wat een nummer. Toledo stelt zijn onkunde om zijn leven op de rails te houden gelijk aan het teloorgaan van het cruiseschip dat in 2012 voor de Italiaanse kust zonk.
I’m going to bed now
I’ve sunk into my sorrows
And it’ll take three hundred million dollars
To get me up tomorrow
6. Het zijn dus misschien niet zozeer de liedjes, maar de vele momenten, de afslagen die Toledo om de haverklap neemt. Dat krijsende gitaarslotstuk van Destroyed by Hippie Powers (vanaf 3:48), de opbouw van Cosmic Hero, die referentie naar Dido’s White Flag in ‘Costa Concordia’.
7. Er zit een bijzonder verhaal achter Car Seat Headrest, want Toledo nam eerst in eigen beheer al elf (!) albums op, die hij uploadde naar Bandcamp, de site waarmee onafhankelijke artiesten een publiek kunnen vinden. Kijk, dit was de ‘official video’ die hij vijf jaar geleden op YouTube zette voor Something Soon:
Teens of Style (2015), waar Something Soon in een nieuwe versie op verscheen, werd zijn debuut voor een echte platenmaatschappij, en is eigenlijk een best-of van alles wat hij zelf al had gedaan. Teens of Denial is het eerste met alleen maar nieuwe liedjes. Zo kon het gebeuren dat een 23-jarige al meer dan tien albums op zijn naam heeft staan.
8. En er komt alweer een nieuw album aan.
Oké, links. Hier het album op Spotify (en hier die van Radiohead). Toledo deed onlangs een Tiny Desk Concert bij NPR, hier te zien op YouTube. Op Genius.com veel interessants over de tekst van ‘Drugs With Friends’. En bij Spin een interview met Toledo. Oh – en hier het gesprek dat de kapitein van de Costa Concordia met de kustwacht had tijdens het zinken.