17 maart 2011

Doe normaal, debiel

Een gedachte

Over instappen op Utrecht Centraal

Vanmorgen stond ik op Utrecht Centraal vlak achter een groepje schoolmeisjes te wachten op de trein. Toen die het station kwam binnenrijden, schrokken ze een beetje. Er stonden allemaal mensen in het gangpad! Hoe konden ze daar nog bij? Ze werden er een beetje nerveus van.

Het was ook niet slim van school, vonden ze. “Middenin de spits. Lekker gepland, weer.” Een paar van hen stonden op de tenen naar binnen te kijken, alvast op zoek naar een plaatsje. “Ja, want ik moest laatst staan in de trein”, zei er een. “Dat is echt niet grappig, kan ik je vertellen.”

Gelukkig bleek de paniek ongegrond. De mensen stonden daar, in het gangpad, omdat ze uit wilden stappen. Een lange rij mensen met jassen en tassen liep naar buiten. Langzaam kwamen de lege stoelen weer tevoorschijn. Het viel allemaal mee.

Toch duurde het de meisjes te lang. De voorste besloot alvast naar binnen te stappen, tegen de stroom in. Dat lukte niet, want ze werd vanzelf weer naar buiten geduwd. “Er moeten nog mensen uit”, zei een vrouw. Dat pikte het meisje niet. “Doe normaal, debiel”, beet ze haar toe. Daarna imiteerde ze de vrouw nog even voor de meisjes die de confrontatie niet helemaal hadden meegekregen, met de stem zoals ze ook haar moeder na zou doen. Een zeurdige stem, een scheefgetrokken bek. “Er muten nog mensen ui-huit.”

Toen ik zelf in de trein was gaan zitten, vroeg ik me af of het gedrag de meisjes kwalijk kon worden genomen.

Ik zette het voorval in 140 tekens op Twitter. “Ja, dat is 2011”, antwoordde iemand. Iemand anders, sarcastisch: “dat is de bescheidenheid van de adolescenten anno 2011”. Kortom: het adagium ‘die jeugd van tegenwoordig toch’.

Maar daar wilde ik nu juist niet aan. We zijn allemaal op een naïeve manier brutaal geweest toen we 14 waren en juist het gebrek aan volwassenheid zorgt ervoor dat je niet kan relativeren hoe je er misschien zelf naast zit. Onvolwassenheid kon ik ze dus moeilijk verwijten. Dom was het, brutaal, asociaal, maar daar zijn ze jong voor – om fouten te maken. Of is het ‘anno 2011’ echt erger dan ‘anno 1990’? Leren ze van die ‘fouten’? Daar kwam ik niet uit.

Toen ik uitstapte, langs de trein liep en ze vanaf het perron zag zitten op de rode bankjes, waren ze allemaal via oordopjes naar muziek aan het luisteren. Twee van hen keken op hun telefoon. Er was niemand die lachte, niemand die met een ander sprak.