Vanmorgen ging ik om 7.00 uur achter mijn computer zitten. Sinds we verhuisd zijn, heb ik een bureau aan het raam. Ik zette het optimistisch open, het is tenslotte lente, maar dat was zo vroeg in de ochtend nog te koud.

Ik schrijf aan mijn tweede roman. De afgelopen maanden las ik boeken over onderwerpen waar ik meer vanaf wilde weten voordat ik ze een rol laat spelen, en nu ben ik begonnen met schrijven. Ik maak kennis met mijn personages en probeer ze te doorgronden voordat ik ze dingen laat doen. Het verhaal zit in mijn hoofd, nu moet het naar het papier. Of naar het scherm, eigenlijk. Een nieuw begin.

Ik heb ook opgezocht hoe mijn personages eruitzien. Ik zocht eerst profielfoto’s op Facebook, maar dat werkte niet. Ik wil geen personages met het hoofd van iemand die ik ken. Ik probeerde imdb.com, de online filmdatabase, en dat ging beter. Het zijn dus waarschijnlijk bekende hoofden, die ik uitgezocht heb, maar ik ken ze niet. Het zijn fijne hoofden. Ik ben er tevreden mee.

Toen het elf uur was, was het warm genoeg om het raam open te doen. Ik hoorde in de verte een ambulance. Door de straat liep een moeder met haar dochter. Het meisje had haar hand op de kinderwagen die haar moeder voortduwde en imiteerde de sirene. Oewieee-oewieee.

Wat ik eigenlijk probeer te zeggen, is dit: ik voel me soms schuldig dat ik lange tijd niets op mijn weblog zet. Maar ik ben dus bezig, met een roman. Als het meezit vanaf zeven uur ‘s ochtends.