Mijn blik op het plafond en dan naar rechts, naar het gordijn voor het kleine raam, met dat motief waar ik altijd iets in probeer te ontdekken. Of de vormpjes in elkaar passen, waar ze elkaar herhalen. Je vertelt, in kleine woorden die naar buiten komen zonder dat ze zeker weten of het eind van hun zin gehaald wordt. Misschien slaap je al. Misschien sterven de laat opgebleven geluiden van voorbijrijdende auto’s en ronkende fietslampen. Ik vermoed dat je slaapt, ik hoor het aan je ademhaling. Ik vraag het en je antwoordt. ‘Ja, ik ben er nog’. Gelukkig. Ik ook.