Op verschillende websites las ik vandaag dat het twintig jaar geleden is dat de eerste aflevering van Friends werd uitgezonden.

Ik herinner me dat ik lang geleden bij Veronica een aankondiging van een nieuwe aflevering zag. Donderdagavond, half elf: een nieuwe Friends. Eén grap in het bijzonder is me bijgebleven uit die promo die me kennis liet maken met de serie: Phoebe zegt “I never want to see you again” tegen haar moeder, stormt de deur uit en komt dan terug met een hand voor haar ogen omdat ze haar tas vergeten is.

Welke aflevering dat was, dat kun je opzoeken.

Zojuist gedaan.

Het begin van seizoen vier, dus was het 1997, dus was ik 14. Net te jong om op donderdagavonden om half elf televisie te kijken. Friends was een luxe die ik me nog niet kon veroorloven.

Maar niet lang daarna begonnen de dagelijkse herhalingen, vroeger op de avond. Ik kocht videobanden en zat elke avond klaar met de afstandsbediening. De reclame probeerde ik ertussenuit te knippen. Het ging tot seizoen zes of zeven, geloof ik. Daarna hadden de herhalingen de afleveringen die net gemaakt waren bijgehaald.

De banden nam ik mee naar de buurjongen, waar we ze keken in de tot een extra zitkamer omgebouwde garage. We speelden computerspelletjes en keken Friends. Ik herinner me van die ruimte specifiek een luie stoel, met een zitting van gebroken wit die lichtjes met je meebewoog als je erin achteroverleunde. Nu ik erover nadenk, is die hele kamer in mijn herinnering van gebroken wit: de deur, een tapijt, het licht dat zacht en vriendelijk door een groot raam naar binnen viel.

We hadden een aparte manier van elkaar opzoeken, de buurjongen en ik. Ik was een jaar jonger, minder adrem dan hij, en in onze omgang de onderdanige. Ik was dolblij als hij langskwam. Dan rende hij hun tuin uit en de onze in – hij rende altijd – en ik geloof dat hij het net zo leuk vond als ik bij hem binnenliep, maar we wisten allebei dat hij vrienden had die cooler waren dan ik en die voorrang kregen als het er echt om ging, ook al werd dat nooit zo uitgesproken. (Wat wordt er wel uitgesproken tussen twee tienerjongens?)

Maar daar zaten we. Gebroken wit, spelletjes, en Friends op VHS-banden.

Jaren later begon mijn tweede Friends-bondgenootschap, tijdens de eerste date met het meisje dat nu mijn vriendin is. Ons gesprek kwam erop, ze zei dat ze groot fan was en ik zei dat ik ook elke aflevering heel vaak gezien had.

Noem maar iets, zei ik, en ik ga erop door.
It’s a moo point, zei ze.
Ik zei: like a cow’s opinion.
Ze lachte.

Zij had nooit iets opgenomen van Veronica. Ze had gewoon de dvd-box met alle seizoenen gekocht, als beloning voor zichzelf op de dag dat ze klaar was met een tentamenweek.

Bij haar thuis zetten we in de begindagen van onze relatie de serie avond na avond op. We begonnen bij seizoen één, aflevering één – iets wat ik met de buurjongen nooit gedaan had: wij duwden altijd gewoon een willekeurige band in de recorder.

Er waren twee of drie afleveringen, zo ontdekte ik met haar, die ik helemaal niet kende en dus per ongeluk moest hebben overgeslagen bij het opnemen. Die waren als nieuw voor me – een vreemde gewaarwording tussen al die overbekende andere, waarvan ik hele dialogen kon opdreunen. Bovendien had ik hier en daar het begin gemist, waardoor ik op de dvd pas meekreeg welke grapjes ooit nipt aan me waren ontsnapt.

We keken alles, tot en met het eind, en begonnen daarna weer vooraan. We deden er steeds ongeveer een jaar over, totdat Netflix kwam en we de dvd-speler minder gingen gebruiken.

Maar nog steeds kijken we regelmatig, en dan vragen we elkaar waar we gebleven zijn, en steeds is het weer vreemd dat we dat nog weten, want elke aflevering is zo overbekend dat ze allemaal klinken als iets wat we pas nog gezien hebben. Friends is nu een van de dingen die onze relatie kenmerkt. Hoe vaak hebben we die begintune wel niet gehoord? Hoe vaak gebruiken we citaten uit de serie om een grapje te maken van iets wat om ons heen gebeurt?

Soms komen we het nog tegen op televisie en dan reageren we allebei opgewekt, alsof het een meevaller is dat we erop stuiten: hé, Friends. En altijd blijven we kijken.