Omdat ik steeds vaker films leek te kiezen op gemak en toegankelijkheid, maakte ik afgelopen week op IMDb een lijst met vijftig films waar ik nooit aan toe ben gekomen, maar wel altijd nog ‘een keer’ wilde zien. Niet langer zou ik Festen en Amour en Un long dimanche de fiançailles voor me blijven uitschuiven; de lijst moet dit jaar worden afgewerkt.

Vanavond begon ik. Met Her, de film van Spike Jonze over een man die verliefd wordt op zijn besturingssysteem.

Nu wil ik het liefst deze nog 49 keer zien. Wat een slimme, ontroerende, prachtige, briljante film. Toen hij was afgelopen, had ik het gevoel dat ik niets anders moest doen – niets anders denken, zeggen of doen, geen andere tv kijken, niet ergens anders gaan zitten, geen gesprek beginnen. Dat zou de betovering verbreken en de afstand tussen mij en de film vergroten, voor altijd, want ik kan hem inderdaad nog wel 49 keer kijken, maar nooit meer precies zoals deze eerste keer.