Het Subway-filiaal in Praag is kaal en armoedig, als een wasserette in een achterstandswijk. Achter de toonbank staan twee Tsjechen om beurten een propje papier richting de prullenbak te gooien. We bestellen een broodje bij de jongens, die ons in matig Engels te woord staan. Sla, paprika, augurk, geen olijven. We hebben nog geen idee van het horrorscenario dat hier straks uit de speakers zal vallen.

Als we gaan zitten om ons broodje op te eten, komt er plotseling muziek uit de lucht. Eén van de Tsjechen, een twintiger met een baardje en halflang haar, heeft een cd opgezet. Ik denk Metallica te herkennen, of een slechte kopie ervan. Hoe dan ook geen geschikte muziek voor een eetcafeetje. Daar zitten ze niet te wachten op knetterende trashmetal als ze rond het middaguur een broodje willen eten en willen keuvelen over hoe mooi de hoofdstad is. Of hoe koud februari kan zijn.

Er begint net een nieuw nummer als er meer mensen binnenkomen. Het is inderdaad Metallica. Het is ‘One’, een nummer dat aarzelend begint maar opbouwt naar een climax als een ratelend machinegeweer. Met een tekst over een soldaat die bijna al zijn ledematen verliest in de oorlog.

I can’t remember anything / Can’t tell if this is true or dream / Deep down inside I feel to scream / This terrible silence stops me

Klanten proberen hun broodje te bestellen, maar dat gaat lastig. De muziek is, bovenop de taalbarrière, een extra handicap. Degenen die aan de tafeltjes zitten lijken zich nog niet te beseffen waar ze in terecht zijn gekomen. Maar ze zijn allemaal omsingeld, niemand ontkomt meer aan de hinderlaag van bovenaf. Metallica komt dichterbij. Het stampt en schreeuwt.

Darkness imprisoning me / All that I see / Absolute horror / I cannot live /  I cannot die / Trapped in myself / Body my holding cell

Klanten kijken verbaasd naar boven, worstelend om deze tegenstrijdigheid bij elkaar te krijgen. Net bestelden we nog een broodje met gehakt, sla en honingmosterdsaus en nu zitten we in een oorlogsfilm? Een vrouw trekt met angst in haar ogen een reepje paprika tussen haar broodje vandaan.

Land mine has take my sight / Taken my speech / Taken my hearing / Taken my arms / Taken my legs / Taken my soul / Left me with life in hell

Het ramt door de ruimte, de ruiten lijken te trillen. En dan boem. Met een laatste vernietigende klap is het nummer plotseling ten einde. Acht minuten duurde het. Langzaam keert de Subway weer terug naar Praag, februari 2010. Wij ruimen ons afval bij elkaar en gooien het weg. De jongens achter de toonbank glimlachen vriendelijk.