There are sailing ships that pass
All our bodies in the grass
Springtime calls her children
‘Till she let’s them go at last

Weet je nog hoe je vroeger in het gras ging liggen om naar langzaam langsdrijvende wolken te kijken? Ik probeerde er altijd iets in te herkennen. Een schip op witte golven, een kruiwagen met bolletjes wol, of een man met een grote baard. Meestal sleepten de wolken zich gelaten voort, omdat de wind ze dat opdroeg, maar soms hingen ze stil. Dat kon je minutenlang omhoog kijken zonder dat het schip verder voer of de kruiwagen wegreed. Een keer viel er een druppel regen op mijn voorhoofd, zonder dat de man met de baard me daar vooraf voor had gewaarschuwd.