Volgende maand vindt er een muziek- en kunstfestival plaats in Rotterdam. Het staat bekend om de eigenzinnigheid en het gastvrije karakter. Vandaag ging ik er alvast naartoe om de festivaldirecteur te interviewen. We hadden afgesproken bij Lebkov, een eetcafeetje vlakbij het station.

De trein was een eigenaardig assortiment aan mensen. Beschonken Feyenoordsupporters schreeuwden ‘kut!’ naar elke vrouw. Krijtstreeppakken hadden laptops op schoot. Tegenover me zat een oud stel enorm fanatiek een kruiswoordpuzzel in te vullen. Dat ging goed totdat ze het over iets anders gingen hebben, toen snauwde de man zijn vrouw ongenadig af. Hij vond pas weer rust door naar de hokjes te kijken. De puzzel hield ze bij elkaar.

Lebkov was een ruim opgezette, moderne eetsalon. Tafels en stoelen van eikenhout, grote ramen, gedurfde jazz en koffie in Amerikaanse maten. De medium cappucino was groter dan mijn onderarm.

Eerst liep ik nog naar boven, om te zien of mijn afspraak daar zat. Hij was er niet. Tafeltjes en stoelen waren daar trouwens ook niet. Een meisje in een Lebkov-schort kwam al achter me aan, om te zien wat ik bij de personeelsruimte deed. ‘Zoek je de wc?’, vroeg ze. ‘Nee’, zei ik, ‘ik heb met iemand afgesproken’.

Beneden keek ik uit het raam, speurend naar het gezicht dat ik op foto’s had gezien. Af en toe keek het Lebkovmeisje even mijn kant uit, ze had door dat mijn afspraak me liet zitten en was benieuwd of ik het al had opgegeven. Het begon een beetje zielig te worden, dat had ik zelf ook wel door.

Na drie kwartier pakte ik mijn jas en vroeg ik om de rekening van de koffie. ‘Da’s twee euro zestig’, zei het meisje, en ze keek me medelevend aan. Ik had er een dikke knuffel bij kunnen krijgen.