I’m not looking for another
As I wander in my time
Walk me to the corner
Our steps will always rhyme

We gingen in dat huis wonen toen ik anderhalf was en verhuisden weer toen ik twaalf was. Hoe ik ondertussen opgroeide werd eens in de paar maanden genoteerd op het behang van mijn slaapkamer, door mijn vader, terwijl ik zo recht mogelijk tegen de muur stond en hem aankeek. Eén meter drie. Eén meter zestien. Eén meter achtenvijftig. In de huiskamer klonken Pink Floyd, Neil Young en Leonard Cohen, behalve op zondagochtend. Dan waren er kaiserbolletjes met gesmolten kaas en luisterden we naar Vroege Vogels op radio 1. Dat vonden mijn zusje en ik maar een gek programma, Vroege Vogels.