Op vakantie las ik onder meer Het meisje in de trein van Paula Hawkins, omdat dat boek me overal tegemoet kwam en iedereen het leek te lezen. Maar ook omdat de tekst op de achterflap me aansprak. Een jonge vrouw, Rachel, kan elke dag vanuit de trein naar haar werk zien hoe gelukkig een schattig stel leeft in hun mooie huis met tuin en patio. Ze noemt ze Jess en Jason en stelt zich voor wat ze doen en hoe ze zijn.

Van een ‘meisje’ kunnen we trouwens niet echt spreken, ze is minstens dertig, schat ik, maar het is een letterlijke vertaling van de oorspronkelijke Engelse titel. Daar is ‘girl’ net iets langer houdbaar dan ‘meisje’ bij ons, en bovendien verkoopt het beter met dat woord in de titel, vermoed ik.

Hoe dan ook: Rachels eigen leven is nogal uit de rails gelopen nadat haar relatie stuk liep. Nu woont ze in bij een niet-zo-goede vriendin, heeft ze een vervelende baan en is ze aardig op weg richting een hopeloze alcoholverslaving. Maar dan ziet ze vanuit de trein iets dat het ideaalbeeld van ‘Jess en Jason’ verstoort, en besluit ze – aarzelend en onzeker, maar toch ook vastberaden – de amateurdetective uit te hangen. Mede omdat blijkt dat ze zelf in de buurt was op de zaterdagavond dat er iets gebeurde met haar favoriete koppel en zij zo dronken was dat ze zich er niets van kan herinneren.

Het boek is spannend en vlot geschreven. Maar waar ik me wel goed aan ergerde, was dat de drie vrouwen vanuit wiens oogpunt Hawkins schrijft, Rachel, Megan en Anna, alle drie zó stereotiep onzekere, afhankelijke vrouwen zijn. Ze zijn vooral bezig met hoe ze eruitzien en beoordelen andere vrouwen daar ook op, vervloeken direct elke beslissing die ze maken en verliezen hun gezonde verstand volledig zodra ze in een ruimte zijn met een sterke man.

Het dieptepunt is als Anna, die in het verhaal nota bene makelaar was voordat ze full time moeder werd, zegt dat ze hun huis niet kunnen verkopen “omdat Tom zegt dat we dan een restschuld hebben”. Zou ze dat niet zelf hebben kunnen uitvogelen?

Tegen het eind wordt het allemaal een beetje voorspelbaar en wordt elk personage, behalve Rachel misschien, nog net wat onsympathieker. Spoiler alert: mannen zijn gewelddadige beesten.