Soms ben je de dood nog net voor. Tot twee weken geleden kende ik de Vlaamse band Gorki niet, en wist ik niet wie Luc de Vos was. Maar NRC-hoofdredacteur Peter Vandermeersch was te gast bij het programma Alleen Elvis blijft bestaan, een soort Vlaamse Zomergasten, en toen kwam ik erachter dat dat een zin was uit ‘Mia’, een liedje van Gorki. ‘Mia’ staat in België op één als er weer eens een top zoveel aller tijden is, zei iemand me. Een soort tweede volkslied voor ze, zei iemand anders.

Ik luisterde ernaar, enkele tientallen keren in de afgelopen twee weken, en vond het steeds mooier. Het is vaak moeilijk de legendarische status van een liedje in één keer te ontwaren; het groeit langzaam, het zit in een stukje piano of een zin die blijft hangen. Mia heeft nooit afgezien. Je zingt het zomaar in jezelf als je naar het station loopt.

Verder was ik nog niet gekomen. Gisteren overleed De Vos. Hij was pas 52. Een kenner van de band ben ik dus allerminst, en van de creatieve erfenis van De Vos weet ik weinig – behalve dat ik toevalligerwijs in de laatste weken van z’n leven fan werd van z’n belangrijkste nummer, en op het nippertje heb meegemaakt hoe dat was, die tijd dat het zinnetje ‘alleen Elvis blijft bestaan’ nog geen wrange naklank had.