Een paar minuten voor de winnaar van de Libris Literatuurprijs 2023 bekend zou worden, stond ik met mijn uitgever Daniël aan de zijkant van de zaal in Felix Meritis. Het dessert zou zo opgediend worden – maanzaadcake met citroenglazuur, ananas uit de oven, huisgemaakt duindoornbessenijs.

Ik had geen speech voorbereid. Had ik dat wel moeten doen? Het leek al bijna vast te staan: Anjet Daanje zou ’m gaan winnen. Er was vooraf niemand geweest die iets anders had voorspeld.

En als het toch gebeurde? Het kón natuurlijk. Noem de titel van je boek, zei Daniël. Bedank je gezin, niet ons, dat hoeft echt niet. Zeg iets aardigs over de andere vijf genomineerden.

We hadden het over de woorden in zo’n praatje van de juryvoorzitter, de woorden die in de aanloop naar het noemen van de titel al iets weggeven. Bij monumentaal zouden we het weten: Daanje. Bij Groots, epos, een ode aan de literatuur zelf, als ter sprake zou komen dat het een lange periode omspant, dan ook.

Ik zei: maar bij het woord kleinood sta ik alvast op.

Ze won natuurlijk. De cameramannen hurkten tussen de tafels om de genomineerden in beeld te krijgen. Beatrice de Graaf nam de aanloop en begon over een roman van internationale allure die grens- en genre-overstijgend is – ja, daar had je het al.

Anjet Daanje won. Ik niet. Ik vond het niet erg, ik begreep het heel goed.