De Albert Heijn heeft pinautomaten in de winkel. Oranje, van ING. Ze staan achter de kassa, naast het bord met oproepjes van mensen die een tweedehands fiets willen verkopen of hun kat zoeken. Buiten, in de lenteregen, laden mensen deze zaterdagmiddag hun achterbak in. Bij de geldautomaat staat een Turkse man. Hij heeft een lange jas aan. De stoppeltjes van zijn hoofd lopen door over zijn wang en kin. Naast hem staat zijn zoontje.

Daarachter ik, wachtend op mijn beurt. Onwillekeurig valt mijn blik op het scherm van de geldautomaat. Maximale transactie: 9 euro. Bedrag opnemen?, staat er. Ik keer mijn hoofd af en kijk maar door de ramen naar buiten. De Turkse man zal zich waarschijnlijk al niet gemakkelijk voelen tegenover zijn zoontje, die vragend naar zijn vader omhoog kijkt. Die bromt wat en drukt op een van de knopjes naast het schermpje.

Dan gebeurt er iets dat ik niet verwacht had: hij kiest opnieuw een bedrag en wacht af. Het apparaat vraagt hem weer of er een transactiebon geprint moet worden en hij kiest – hij gokt – ‘nee‘. Dezelfde boodschap. Maximale transactie: 9 euro. Samen kijken ze naar de mededeling en dan naar het gleufje waar het geld uit hoort te komen. Weer terug naar de lijst met bedragen. Opnieuw zijn lange, behaarde vinger bij een bedrag dat meer is dan negen euro. Opnieuw afwachten.

Na drie keer geven ze het op. De man probeert nog eens te lezen wat er op het scherm staat, mompelt wat en drukt dan op het knopje dat zijn bankpas naar buiten duwt. Hij kijkt naar het pasje in zijn handen en dan even om zich heen, naar kassières, bonnetjes, kratten bier en toiletpapier.

Als hij opzij stapt en ik voor de automaat ga staan, staat zijn zoontje nog naast me. ‘Hij is kapot‘, zegt de jongen zachtjes.

En als ik klaar ben met mijn transactie staat hij er nog steeds. ‘Doet-ie het weer?‘ Hij knikt opgewekt naar zijn vader en wijst kort naar de automaat. Ze gaan het nog eens proberen.