Ik was laatst op een verjaardag van een goede vriendin, en hoorde daar een nummer van Wilco dat ik niet kende. Ik achterhaalde de titel, opende Spotify op m’n telefoon en zette het bij mijn favorieten. De volgende dag luisterde ik er thuis naar. Het was zondagochtend en het nummer heette ‘One Sunday Morning (For Jane Smiley’s Boyfriend)’.

Het liedje duurt ruim twaalf minuten. Er zit een loopje in dat opvalt bij de eerste keer luisteren. Je denkt: daar is dit liedje aan opgehangen, en het klinkt te simpel. Maar je luistert nog een keer, en nog een keer, en met elke keer wordt het rijker.

Nu luister ik er al een paar weken naar. Vaak, maar niet té vaak, want dit is zo’n nummer dat je kapot kunt maken als je het op repeat zet. Het moet een of twee keer per dag, dan openbaart de schoonheid zich op het juiste tempo aan je.

‘One Sunday Morning’ gaat over een jongen (de vriend van Jane Smiley dus, zie de ondertitel) die gebukt is gegaan onder de strenge regels die zijn gelovige vader hem oplegde. Nu is vader dood, en daar is de jongen opgelucht over, maar dat zorgt weer voor een schuldgevoel en een vreemde heimwee naar vroeger.

In een interview met Mojo zei Wilco-zanger Jeff Tweedy eens dat hij heeft geprobeerd in de tekst te vangen wat volgens hem “schrijnend” was in een gesprek dat hij had met die “innemende, vriendelijke en intelligente” jongen.

Tegen het eind zingt Tweedy:

Ring ‘em cold for my father
Frozen underground
Jesus I wouldn’t bother
He belongs to me now

Something sad keeps moving
So I wandered around
I fell in love with the burden
Holding me down

Bless my mind I miss
Being told how to live

Je zou bijna willen dat je je kon herkennen in de tekst, dan was het nummer nog mooier. Dat kan ik niet, mijn vader is een schat en hij leeft nog. Maar – prachtig. Helemaal op die zondagochtend dat ik het voor eerst écht hoorde.