Precies tegenover ons werd een huis ontruimd, een appartement op de eerste verdieping. Eerder op de dag, ‘s ochtends, hadden twee agenten er aangebeld, maar er deed niemand open. Bij de buren wel.

Mensen kwamen naar buiten lopen. Samen met de agenten keken ze naar boven, naar het raam, waarachter niemand reageerde op het geluid van de deurbel. De agenten verdwenen weer.

Die middag stond er plotseling een grote container. Hij was wit, met een beetje rood. Het logo van de stad Utrecht stond erop, alsof het een voetbaltenue was. De container stond scheef in de straat, half op de stoep, en onder het raam van de eerste verdieping.

Twee mannen waren het huis binnengegaan. Een van hen opende het raam en begon spullen naar beneden te gooien, de container in. Planten, een houten bankje, een poef, stoelen, een matras. Rekken met cd’s en dvd’s. Tientallen blauwe vuilniszakken. Alles vloog langs de boom in de straat, die nog steeds geen bladeren heeft, en belandde met een hard geluid op de bodem van de container.

Ik keek toe. Er werd een mensenleven in een roodwitte container gegooid. En na twee uur kwam er nog een extra vrachtwagen, want niet alles paste erin.