We lieten de duiven op het plein voor de Notre Dame achter ons en staken de Seine over. Links was een Subway-restaurant, recht voor ons een klein stadspark. Stelletjes zaten op een bankje, kinderen renden rondjes om een sproeier en zwervers sliepen op het gras. Rechts lag het boekwinkeltje.

Binnen was geen stukje muur te zien, geen streepje cement te vinden. Alles bestond uit boeken; elke wand, elke doorgang, elk gleufje dat overbleef tussen de houten planken en het gescheurde plafond. Achterin vonden we een klein trappetje. Ik liep naar boven, langs Sylvia Plath en George Orwell. Er stonden kinderboeken op wat, als dit een zolderverdieping was, de overloop zou zijn. Kleine doorgangen leidden naar extra kamers. Aan het eind van een van die doorgangen zat een meisje te schrijven aan een houten bureau. Het zonlicht viel naar binnen door het raam achter haar. Het omsingelde haar silhouet.

In een andere kamer klemden matrassen tussen de kasten. Schrijvers mochten hier slapen, lazen we in de Lonely Planet. In ruil voor de slaapplaats hielpen ze boeken wegzetten of draaiden ze een dienst achter de kassa.

Weer beneden zette ik mijn voet op de ladder die tegen de boekenkast aan stond. Eén treetje maar, om net iets hoger te kunnen staan en daar de ruggen van de boeken te lezen. Andere bezoekers maakten foto’s. Het was druk, voor een boekenwinkel, maar het meisje bij de kassa had niet veel te doen. Er werd op zachte toon met elkaar gesproken, soms even gewezen naar de rug van een boek, naar een titel of een schrijver, misschien naar een herinnering.

Soms was muziek van Lisa Hannigan te horen. Voorzichtig, beleefd, onbewogen, alsof een te luide stem de wankele stapels met schrijvers omver kon duwen. Ze zong over liefde, met de stem van een verlegen gast op een verjaardag, ergens aan de andere kant van de kamer. Iemand die je alleen hoort praten als de rest van het bezoek toevallig gezamenlijk stil valt.

We kochten allebei een boek. Buiten scheen de lente op twee donkergroen geverfde, ijzeren tuinstoelen.