Can you tell a green field
From a cold steel rail?
A smile from a veil?
Do you think you can tell?

Mijn moeder vroeg of we aan tafel kwamen zitten. De vriend van mijn zusje stond voor de platenkast van mijn vader en vroeg of hij iets mocht uitzoeken, om naar te luisteren onder het eten. Dat mocht. Hij liet zijn vingers langs de ruggen gaan en fluisterde namen van artiesten en albums, alsof hij ze dan al een beetje kon horen. Het werd ‘Wish You Were Here’. We’re just two lost souls swimming in a fish bowl, citeerde hij ze dromerig toen hij aan tafel schoof. Ik weet het niet meer zeker, maar volgens mij zei hij dat toen zo.