Rows of houses, all bearing down on me
I can feel their blue hands touching me
All these things into position
All these things we’ll one day swallow whole

Toen ik nog in de winkel werkte, zochten mensen naar muziek door te zingen. Zo deed een vrouw dat, enigszins terughoudend, fa-haaading out, en toen, als ze toch bezig was en de schaamte net zo goed van zich af kon gooien, agaaaain. Een uithaal, een moment van kwetsbaarheid, een roep om hulp. ‘Dat is Radiohead’, zei ik, en pakte het doosje uit een van de rekken. Ik draaide het om en toonde haar het nummer. ‘Hier, de laatste.’ Ze glunderde. In een klein stationswinkeltje haar ziel en zaligheid op een blauwe toonbank leggen, dat was niet voor niets geweest.