Vorige week was ik in Bergen, in een hotel, voor een binnenkort in NRC te publiceren Zomeravondgesprek. Met een collega sprak ik een avond lang met Marieke Lucas Rijneveld, die De avond is ongemak schreef, en Erik de Jong: Spinvis.

De volgende ochtend, rond tien uur, stonden we met onze tassen bij de receptie. We zouden bijna afscheid nemen. Tegen Erik begon ik over een liedje dat ik de dag ervoor voor het eerst gehoord had. Ik had in Alkmaar een ov-fiets gehuurd en fietste daarna door Noord-Holland met de Discover Weekly-playlist van Spotify. Toen kwam Rain Rain van Spirit Fest langs.

Er is een heel album van. Het is een samenwerking van de zanger van The Notwist en het Japanse duo Tenniscoats. Er staat nóg een prachtig liedje op dat album (ook met twee maal hetzelfde woord in de titel), River River, en daar is ook een clip bij.

Ik zei die ochtend na het Zomeravondgesprek tegen Erik dat het zo heerlijk is als je een liedje hoort waarvan je meteen weet dat het de rest van je leven bij je zal blijven (behalve misschien als je doof wordt). Hij wilde weten welk liedje het was en zei dat hij het in de auto meteen zou luisteren.

Even later, weer op de fiets, weer door het groen van Noord-Holland, luisterde ik nog een keer naar Rain Rain, en bedacht ik dat het mogelijk was dat hij dat op dat moment óók zou doen. Datgene wat ik een dag eerder gevoeld had, kon zich al hebben vermenigvuldigd.