And the Germans killed the Jews
And the Jews killed the Arabs
And the Arabs killed the hostages
And that is the news

Vroeger verstopten mijn zusje en ik het doosje van Amused To Death eens diep achterin de platenkast van mijn vader. Die malle aap die televisie keek, we moesten er niets van hebben. Later, toen muziek steeds belangrijker werd en de briljantie van Pink Floyd – en in het speciaal Roger Waters – tot me doordrong, steeg Amused To Death ongekend in aanzien. Toen ontdekte ik wat het eigenlijk was: een diep gewortelde aanklacht tegen massamedia, kapitalisme en oorlog die luistert als een auditieve film. Dat had ik als kind nog niet door, maar dat neem ik mezelf niet zo kwalijk.