De ochtenden zijn wit en koud
En hoe je ook je stuur vasthoudt
De wind komt door je handschoenen heen
Je vingers zijn versteend

Met dunne fietsbanden, het profiel grotendeels afgesleten, over het bruggetje. Oppassen, die kan glad zijn. Regendruppels vallen in mijn nek. Een paar meter verderop maken ze kleine kringetjes in het water. Een bocht naar rechts, het rode fietspad langs het grijze domein van de langsrijdende auto’s. De mouwen van mijn winterjas zijn net niet lang genoeg om mijn handen in te verstoppen, in elk geval niet als ik ondertussen mijn stuur nog wil vasthouden. Nederland in de herfst, wanneer we allemaal alweer lijken te zijn vergeten dat het ooit zomer was. Dat we op plastic stoeltjes in groene tuinen zaten.