Empty-handed waiting
Time it will subside
And we’ll agree
It was a given

We stonden in de rij voor het postkantoor. Het was zaterdag, vroeg in de morgen. Om half vijf ‘s ochtends daar gaan staan voor concertkaartjes, dat vonden we overdreven. Dus sloten we om acht uur aan. Mannen met kleine oogjes brachten hun tuinstoelen terug naar de auto en liepen terug naar hun plek vooraan in de rij. De kaartjes voor U2 waren binnen tien minuten uitverkocht. De laatste gingen naar jongens die net voor ons stonden. ‘Doe dan maar twee kaartjes voor The Frames in Paradiso’, zei ik tegen de loketjuffrouw. Ze dacht eerst dat het een grapje was.