Nog nooit eerder was ik in mijn eentje naar de bioscoop geweest, tot nu. Ik wilde naar The Martian omdat ik in de lente het luisterboek had gehoord, tijdens het hardlopen en in de trein op weg naar mijn werk.

Bijna elf uur had ik geluisterd naar de stem van R.C. Bray, waar ik lichtelijk aan verknocht was geraakt. Namen en termen die ik nooit eerder had gehoord – Venkat Kapoor, Schiaparelli, Ares III – stookten sindsdien een apart soort nostalgie op omdat ze alleen in míjn oordopjes, in dat jaargetijde, hadden bestaan.

Daar ging een zomer overheen en toen was de Hollywood-film af, inclusief Matt Damon.

In de bioscoop was het anders. Natuurlijk was het anders. Het was een zondagmiddag in Pathé Rembrandt, in het centrum van Utrecht. Ik kocht een Grolsch-beugelfles en een net iets te grote zak Bugles. Voor de film begon, steggelden een man en een meisje om één stoelnummer, waar zij zat omdat “iemand anders op háár plek was gaan zitten”, wat volgens hem dan weer “niet mijn probleem” was.

Daarna begonnen de trailers, zetten we ons 3D-brilletje op, lachte iedereen tegelijk om de grapjes, kneep iedereen tegelijk in de leuning als het spannend werd, en ruim twee uur later had ik The Martian met al die vreemden gedeeld en was het niet meer van mij.