Vlak voordat het concert van The National op Lowlands zou beginnen, hoorde ik achter me in het voorvak dat vier mannen niet op de naam konden komen van de band die door de speakers klonk. Ik draaide me om en zei: The War on Drugs. Ja, natuurlijk, zei een van hen. Die hadden vijf uit vijf in De Standaard voor hun optreden op Pukkelpop.

The National was in die krant niet goed besproken: uitgeblust na een lange tour, stond er, zo zei een van de mannen. We spraken daar heel even over, totdat de lichten uitgingen en de band opkwam onder de tonen van ‘Riders On The Storm.’ De eerste twee nummers werden meteen gedreven en hard gespeeld, dus ik draaide me nog eens om en zei dat het blijkbaar wel goed zat.

Het werd een geweldig goed concert, het beste dat ik ooit zag van ze. De mannen waren ook enthousiast, al haakten ze later wel één voor één af om ergens anders te gaan kijken. Een van hen bleef tot het eind, en na elk nummer zei hij: godver, wat goed, ook toen hij in z’n eentje was overgebleven.