Ik ben sinds een paar weken verslingerd aan het debuutalbum van de Britse band The Slow Show. Het heet White Water en lijkt schaamteloos veel op The National.

De voorbeelden daarvoor zijn niet op één hand te tellen. Allereerst is de band vernoemd naar een nummer van het The National-album Boxer (2007). De stem van Rob Goodwin is eenzelfde soort bariton als die van Matt Berninger. Tekstueel is er overlap: ‘Bloodline’ steunt in het refrein op de zin this is the last time, wat de titel van een The National-nummer is. Eén nummer heet niet ‘Lucky You’, zoals dat nummer van The National, maar ‘Lucky You, Lucky Me’.

Muzikaal dan. Luister eens naar de laatste halve minuut van ‘Flowers to Burn’; is dat niet ‘Ada’? Of naar het intro van ‘Long Way Home’; is dat niet een nieuwe versie van ‘Gospel’? Luister naar ‘Bloodline’ vanaf 2:50; staat ‘Fake Empire’ daar niet aan op de achtergrond?

Maar nu komt het: het zijn dus stuk voor stuk geweldige liedjes. Het hele album is steengoed. Het is tot nu toe het beste album van het jaar. ‘Bloodline’ vanaf 2:50, zei ik? Jongens, wat een nummer. Lange tijd niet zoiets moois gehoord.

Om mijn nerdy vergelijkende analyse nog wat door te trekken (en hopende daarmee je niet al te veel af te schrikken): The Slow Show is niet het The National van ‘Mr. November’ of ‘Demons’. Het is één bepaalde kant van wat de band is. De minder gejaagde kant, meer specifiek die uit de berustende liedjes als op de tweede helft van Boxer. Die wordt hier door The Slow Show geherinterpreteerd. Met de laatste twee albums van The National heeft The Slow Show minder te maken.

Door dit alles blijf ik wel al een paar weken zitten met de vraag of ik dit album van The Slow Show inderdaad heel goed vind, of gewoon zo onwaarschijnlijk weg ben van The National dat ik zelfs een imitatieband meteen het beste album van het jaar toedicht. Maar ik geloof dat ik mezelf kan geruststellen. Met elke luisterbeurt denk ik sterker: ja, het is het eerste.