27 januari 2019

Ultimate Painting

Een aanbeveling

Meerdere keren in het afgelopen jaar dacht ik bij een voor mij onbekend liedje ‘dit klinkt goed, wat is dit?’ om na wat zoeken op deze bandnaam uit te komen: Ultimate Painting. De eerste keer was in maart 2018, toen ik ergens het naar de band zelf vernoemde nummer hoorde. Ultimate Painting van Ultimate Painting […]

Meerdere keren in het afgelopen jaar dacht ik bij een voor mij onbekend liedje ‘dit klinkt goed, wat is dit?’ om na wat zoeken op deze bandnaam uit te komen: Ultimate Painting.

De eerste keer was in maart 2018, toen ik ergens het naar de band zelf vernoemde nummer hoorde. Ultimate Painting van Ultimate Painting dus. Ik weet niet meer waar dat was, ergens in een lunchtentje, denk ik. (Vanochtend mijn Last.fm- en Shazam-geschiedenis doorgeploegd, mijn Day One-dagboek, mijn Google Calendar, mijn Google Maps-tijdlijn en waar ik die dag gepind heb, maar blijkbaar wordt niet nog álles vastgelegd.)

Het deed me meteen denken aan All The Same van Real Estate. Waar ik dát nummer voor het eerst hoorde, dat weet ik nog wel. Het was de zomer van 2012 en we interrailden door Europa, mijn vriendin en ik. In Krakau dronken we ’s middags icetea in Kazimierz, de Joodse wijk aan de Wisła. Daar hoorde ik dat liedje. Stukje opnemen en Shazammen toen ik weer ergens wifi had.

Ultimate Painting van Ultimate Painting heeft datzelfde prettig lome geluid, alsof de muzikanten dat deuntje moeiteloos nog een paar uur vol zouden kunnen houden. Het is zorgeloos, het is zondags. Geïnspireerd door Velvet Underground, en naast aan Real Estate ook wel verwant aan The Clientele.

Later bleek dat ik een ander nummer van ze al langer kende. Song for Brian Jones zat in mei 2017 in mijn Discover Weekly (de gepersonaliseerde lijst die Spotify wekelijks samenstelt). En via die twee nummers kwam ik op Kodiak, dat ook al zo lekker klonk.

Dit weekend hoorde ik Monday Morning, Somewhere Central in Wanderlust (een BBC/Netflix-serie die met de aflevering beter wordt, met vooral geweldig acteerwerk en goede muziek). Een mooi, klein liedje met een Simon & Garfunkel-achtige titel, en dus wéér iets van Ultimate Painting dat me meteen beviel.

Me maar eens inlezen dus. En pas toen kwam ik erachter dat de band niet meer bestaat. Het was een project van twee mannen, James Hoare en Jack Cooper, die in andere Britse bands speelden (respectievelijk Veronica Falls en Mazes) en besloten samen ook wat muziek te maken. Ze brachten tussen 2014 en 2016 elk jaar een album uit.

Het vierde album zou begin 2018 uitkomen en Up! gaan heten, maar toen kregen de heren op het laatste moment enorme ruzie. “Iedereen die met ons gewerkt heeft, weet dat onze samenwerking altijd erg fragiel is geweest”, schreef Cooper in februari op de Facebook-pagina van de band. Nu was het helemaal misgelopen tussen de twee, en “niet meer te lijmen”. Zo erg was het zelfs, dat het nieuwe album, dat nagenoeg af moet zijn geweest, níet is uitgebracht. En de single die wel al op Spotify gezet was, is daar weer afgehaald.

Zo verzoenend en vreedzaam als de liedjes klinken, zoveel spanning was er blijkbaar als die twee samen in de studio zaten. Einde verhaal.

Een maand later was ik dus aan het begin van de middag ergens waar ik een liedje hoorde dat mijn aandacht trok, waardoor ik alle andere dingen minder hoorde en alleen nog naar die muziek kon luisteren. Achterhalen wilde wat het was, en hierop uitkwam. Ultimate Painting van Ultimate Painting. Meer wilde horen. En heel langzaam, bijna bij toeval, na die ruzie, na dat teruggetrokken album, liefhebber werd.