Op Utrecht Centraal stond vanmiddag rond half zes, in de drukte van de avondspits, een man met een oranje broek, oranje bretels en een enorme trommel om zijn nek. Hij was alleen.

Hij maakte de indruk verdwaald te zijn. Misschien was hij op zoek naar het juiste perron, misschien wachtte hij op vrienden, of misschien wilde hij ergens nog wat eten. De trommel hing voor zijn buik. Hij leunde een beetje achterover om voor tegengewicht te zorgen, maar afgezien daarvan wees niets erop dat hij zelf ook wist dat hij dat ding bij zich had.

Er klonk gebliep van ov-chipkaarten die voor de laatste keer deze werkweek uitcheckten. De man van de daklozenkrant stond zoals altijd beleefd te grijnzen naar elke voorbijganger. Elke paar seconden trok iemand een snackraampje bij de Smullers open. Voor het grote bord met alle vertrektijden stonden reizigers met tassen en koffertjes. Kleding van grijs en zwart.

Te midden van dat alles stond de man met de oranje broek, de oranje bretels en de trommel.

Toen dacht ik: zo begint het. Over een kleine twee jaar is het land weer in rep en roer, dan versieren we de stationshal, hangen overal grote schermen en heeft elke supermarkt zijn WK-actie. Maar zo begint het. Een eenzame man die op de dag van de eerste kwalificatiewedstrijd op Utrecht Centraal om zich heen staat te kijken en een trommel meebracht.