Honderd keer honderd
In de laatste honderd dagen van 2010 (van 23 september tot 31 december) publiceerde ik elke dag een stukje van precies honderd woorden over een dierbaar album. Het doel was niet te vertellen waarom een album goed is, maar waarom het voor mij persoonlijk een bijzonder album is. Dat werd soms een jeugdherinnering, soms een anekdote, soms de beschrijving van een specifiek gevoel – en vaak iets tussen die dingen in.
Uitgeverij De Arbeiderspers maakte er in 2011 een e-book van. Dat kun je hier downloaden. De Spotify-playlist vind je hier.
Stars – Heart
My office glowsAll night long
It’s a nuclear show
And the stars are gone
Op mijn eerste werkdag, een donderdag in februari 2006, leerde ik de commando’s van de software, hoe de telefoon werkte en kreeg ik een personeelsnummer. 3791132. Ik schudde nieuwe collega’s de hand. Peter, ben ik. Ja, ik heb er zin in. Gisteren werkte ik er voor het laatst. Ik schudde iedereen weer de hand en ze wensten me succes. Toen ik de deur uit liep keek ik nog een keer achterom, naar het fel verlichte kantoor achter de vierkante ramen. De bureaus, de pc’s, de printers en de planten in de hoek. Het was mooi geweest. Vaarwel, 3791132.
Nick Drake – Bryter Layter
I never held emotionIn the palm of my hand
Or felt sweet breezes
In the top of a tree
Station Beverwijk, vroeg in de ochtend. Het ochtendlicht probeerde zich om de overdekking van perron twee te vouwen. Ik was op weg naar Alkmaar en wachtte op de trein uit Haarlem. Die nacht had ik in Beverwijk geslapen, vlakbij een ziekenhuis, omdat zij daar een maand stage liep. We sliepen in een eenpersoonsbed en keken ’s avonds naar That’s The Question. De douche was drie gangen verderop. ’s Ochtends luisterde ik naar ‘Northern Sky’ terwijl mannen met koffers en meisjes met schooltassen hetzelfde deden als ik. Wachten op de trein onder die langzaam ontwakende zon. Een ochtend uit duizenden.
Grandaddy – The Sophtware Slump
So you’ll aim toward the skyAnd you’ll rise high today
Fly away
Far away
Vliegers gingen vroeger altijd stuk, net als vishengels. Ik had niet veel geluk met dingen waar dunne touwtjes aan zaten. Mijn moeder moest eens een paar uur weg en ik zou ondertussen gaan vissen, maar nog voor ik de hoek om was zat het kleine haakje vast in mijn nieuwe winterjas. Ik heb een paar keer geprobeerd te vliegeren, op vergeten lentedagen met mijn vader, maar meestal stond de wind niet goed of stortte het ding snel weer ter aarde. Die dingen met dunne touwtjes waren me niet goed gezind, maar zijn toch mooie, onbezorgde herinneringen in al hun onvolmaaktheid.
John Lennon – Imagine
You may say that I’m a dreamerBut I’m not the only one
I hope someday you’ll join us
And the world will live as one
Dat we Europees Kampioen werden, weet ik niet meer. Tenminste, niet dat Marco van Basten die wonderschone goal maakte en iedereen feest vierde. Wel weet ik dat mijn vader me op zijn arm nam en vertelde dat we hadden gewonnen. ‘Wat zielig voor die anderen’, zei ik, dat weet ik nog. Ik bedenk me nu dat zoiets ook acht jaar daarvoor had kunnen plaatsvinden. Zonder feest, dit keer een inktzwarte boodschap. Een vader die zijn zoon met pijn in het hart besluit bij te brengen hoe oneerlijk de wereld soms is. ‘John Lennon is doodgeschoten’. Wat zielig voor die anderen.
Alexi Murdoch – Time Without Consequence
I had a dreamI stood beneath an orange sky
With my brother standing by
In juli stond ik op een plein in Amsterdam. Ik was niet de enige. Er waren honderdduizenden mensen en een stuk of twintig daarvan waren mijn vrienden. We keken omhoog, naar een helikopter. Talloze oranje bloemetjes liet hij los en ze kwamen langzaam, ronddraaiend, naar ons toe vallen. We bleven kijken. Mooier dan dit wordt het niet, dacht ik toen nog. Dat werd het ook niet, want de WK-finale ging verloren. Thuis gooide ik mijn oranje shirt in de was en luisterde ik weer eens écht naar muziek. Dat was alweer een goede maand geleden, dat ik dat gedaan had.
Counting Crows – August And Everything After
Step out the front doorLike a ghost into the fog
Where no one notices
The contrast of white on white
Op het eerste album van Sigur Rós staat een nummer dat ‘18 Sekúndur Fyrir Sólarupprás’ heet. Achttien seconden voor zonsopgang, betekent dat. Het zijn achttien seconden met alleen maar stilte, die door die titel een betekenis krijgen en daarmee mooier worden. Muziek heeft soms niets meer dan stilte nodig. Hetzelfde denk ik over de eerste tien seconden van August And Everything After. Tien seconden stilte voordat het eerste nummer, ‘Round Here’, begint. Alsof ze nog even willen afwachten of augustus wel echt begonnen is. En als het dan begint, meteen met een van de mooiste eerste zinnen die ik ken.
Leonard Cohen – Greatest Hits
I’m not looking for anotherAs I wander in my time
Walk me to the corner
Our steps will always rhyme
We gingen in dat huis wonen toen ik anderhalf was en verhuisden weer toen ik twaalf was. Hoe ik ondertussen opgroeide werd eens in de paar maanden genoteerd op het behang van mijn slaapkamer, door mijn vader, terwijl ik zo recht mogelijk tegen de muur stond en hem aankeek. Eén meter drie. Eén meter zestien. Eén meter achtenvijftig. In de huiskamer klonken Pink Floyd, Neil Young en Leonard Cohen, behalve op zondagochtend. Dan waren er kaiserbolletjes met gesmolten kaas en luisterden we naar Vroege Vogels op radio 1. Dat vonden mijn zusje en ik maar een gek programma, Vroege Vogels.
Get Well Soon – Rest Now, Weary Head! You Will Get Well Soon
You got a velvet mouthYou’re so succulent and beautiful
Shimmering and dirty wonderful
Op de zondagmiddag van Lowlands 2008 ging ik in het gras op de heuvel naast de Alpha zitten. De zon scheen nog, maar het was duidelijk dat hij snel plaats zou gaan maken voor een avond vol regen. The Hives waren net begonnen in die grote geelgroene tent. Ze wilden onophoudelijk bevestigd horen dat ze onze ‘new favorite band’ waren. Zo zag het er wat mij betreft, vanaf die heuvel, niet uit. Dat gaf niet. Want vlak daarvoor had ik daarnaast Get Well Soon gezien, in het kleine tentje bij het water. Een betoverend concert. Mijn eigen nieuwe favoriete band.
Ryan Adams – Gold
The world won’t waitSo I better shake
That thing right out there through the door
Hell, I still love you, New York
Ik wil ooit naar New York, om dezelfde redenen dat iederéén ooit naar New York wil. Om door Central Park te lopen en bij straatmuzikanten met lange baarden te kijken, om de gele taxi’s te zien rijden en de groene straatnaambordjes te zien hangen. De immense gebouwen op dat kleine eiland, dat daardoor bijna hoger is dan dat het lang is. Op elke straathoek een scène uit een film of televisieserie tegenkomen, zodat ik daar verwonderd om me heen kijk, mijn vriendin vraagt ‘waar denk je aan?’ en dat ik dan zeg ‘dat ik hier al heel vaak geweest ben’.
Starsailor – Love Is Here
If you could see the lover in meAnd we could join our hands together
If you could see how good it could be
We’ll sing these stupid songs forever
Het is soms vreemd, wat je wel en niet onthoudt. Ik heb onthouden dat ik eens met een vriend in Paradiso stond, aan de rechterkant. De zaal stroomde langzaam voller. Die vriend ging bier halen en ik keek om me heen. Uit de speakers klonk Starsailor en naast me begonnen drie jongens mee te zingen. Hartstochtelijk, alsof het een concert van de band was en dat nummer, ‘Love Is Here’, de toegift. Ze stonden in de halflege zaal, gooiden hun hoofd omhoog en zongen de woorden naar het plafond. Wat ik niet meer weet, is wie er vervolgens kwamen optreden.